Familie Ghale

Woensdag 11 december 2014

Goede nachtrust en als ik weer thuis ben waardeer ik mijn eigen bed vele malen. Maar goed.. don’t complain.. this is Nepal.

Rustig gedaan en voorbereidingen voor de vlucht van morgen naar Pokhara.

Donderdag 12 december 2014

Vandaag staat op het programma: samen met Marianne naar een kindertehuis en samen met Rajesh en zijn vrouw de familie Ghale bezoeken.

Lunch was heerlijk.. Dahl Bath met gestoofde, gedroogde vis en atjar van Yams. In de middag met Marianne, een Franse studente, naar het kindertehuis gegaan alwaar zij vrijwilligerswerk doet.

Korte impressie:

·         De eigenaresse, Binita, is toen zij 17 jaar oud (ze is nu 24) was begonnen met 5 kinderen die ze van overal en nergens heeft gevonden. Van ziekenhuis tot de jungle, in plastic zak tot van de straat.

·         Totaal 20 kinderen waarvan 17 geen ouders hebben; drie anderen zijn mentaal geretardeerd en door de ouders verstoten.

·         De ijzeren stapelbedden, waar ze een tekort aan heeft, moet je niet duwen anders vallen ze om.

·         Dunne matjes doen dienst als matras die op hard board wordt geplaatst.

·         Het linoleum op de grond lijkt op een puzzelstuk

·         Kleren liggen op de grond omdat er geen kastruimte is

·         Voldoende eten is er niet voor de kinderen . Afrikaantjes (=bloemen), papier en wat ze op de grond vinden stoppen ze in hun mond om, denk ik het gevoel te hebben dat ze iets eten, waarna het weer wordt uitgespuugd.

·         Er is maar 1 kook plaat waarop er wordt gekookt

·         Gloeilamp hangt aan een armoedige bedrading

Ik kan zo doorgaan met het opnoemen van de erbarmelijke situatie maar het mag duidelijk zijn dat deze mooie jonge vrouw hulp nodig heeft. In een gesprek die ik met haar had, nadat we samen uitgehuild waren, heb ik haar beloofd om met Rajesh te praten om te kijken wat we kunnen doen.

In de middag ben ik dus naar de familie Ghale geweest, de meisjes die ik financieel steun door hun naar school te sturen. Aldaar de volgende erbarmelijke situatie.

·         Waar ze wonen is een laagbouw optrek dat opgedeeld is in kamers waar meerdere mensen wonen.

·         Volgens Rajesh wonen ze nu veel beter dan waar ze eerst hebben gewoond.

·         Elke kamer is 9 x 13 feet en bestaat uit 4 betonnen muren zonder raam

·         In deze kamer leven, koken en slapen moeder, vader en 4 kinderen.. de familie heeft gezinsuitbreiding gehad. Nog een meisje van bijna 2 jaar.

·         In de kamer, waar ook de gasfles staat, wordt er ook gerookt en een kaars aangestoken als de elektriciteit is uitgevallen.

·         De kleding en alle andere spullen die ik had meegenomen werden met veel dank in ontvangst genomen en het was goed te horen dat de meisjes Engels op school krijgen. “Thank you madam” you are so kind. Moeder voelde zich een beetje opgelaten omdat zij mij niets kon aanbieden dan een kopje thee.

·         Moeder werkt in de huishouding op twee adressen en het oudste en middelste meisje werken in het weekend bij families waar ze de was doen.

·         Na een tijdje kon ik het niet meer aanzien en zijn we weer lopend naar huis gegaan. Rajesh zag dat ik aangeslagen was en deed heel lief een arm om mij heen met de woorden: it is really hard Didi but that is live….

Gelukkig ga ik morgen wandelen in de bergen en zal ik zeker mijn hoofd even kunnen leeg maken, en bedenken hoe Rajesh en ik verder gaan in ons project. We hebben al enkele plannen die we verder zullen bespreken tijdens mijn verblijf. Uit respect geen foto’s gemaakt!

Vanaf morgen dus radio stilte voor 7 dagen..